مدتهاست كه دنياي اسلام مورد تاخت و تاز فرهنگي دشمنان اسلام واقع گشته و در اين راستا دشمنان موفقيتهاي بيشماري را كسب كرده اند چنانكه نتيجه آن انقلابات فرهنگيي بود كه در جهت ارتداد اما در قالبها و شكلهاي ناهمگون  در جوامع اسلامي بوجود آمد  و اين از جمله مصائب و گرفتاريهاي بسيار شديدي بود كه يكي از  ثمرات  آن تضعيف فرنگ ريشه دار ديني و حركت     در جهت زدونش در زندگي مردم  بود؛ اين هجوم فكري و فرهنگي در واقعيت عملي زندگي مردم مسلمان در شكل گروهها و حكومت هاي لائيك و بريده از دين و حتي ضد دين تحقق يافت گروههايي كه بر اساس نفي دين از صحنه زندگي مسلمين و بر پايي ماديت صرف و بي خدايي و نفي تمام شعائر دين شكل گرفتند و اعضاي خويش را بر اساس تئوريهاي ماركس و لنين و در شكل بسيار معتدل آن بر اساس افكار فرهنگ لائيك و بريده از خدا و دين بر اساس الگوهاي  اروپايي پرورده  مي كردند. پرچمداران رهايي مردم از مصائبي شدند كه تمام گرفتاريهاي مردم ناشي از حاكميت همان افكار ارتدادي و دوري از معنويت و خدا بود كه آنها مناديش بودند. آري سربازان دشمن در لباس دوست نداي رهايي سر دادند و در اين ميدان فريب خوردگان مظلوم همان توده هاي مردم بودند كساني كه فرهنگ اسلامي را در عمل خويش حتي الامكان حفظ كرده بودند اما چون از مركز فرهنگي و علمي اسلامي صحيح دور شده بودند آن را با انواعي از خرافات به هم آميخته بودند لذا دشمنان دوست نما، مرتدان به ظاهر مسلمان، همان فرهنگ مردم را سعي كردند به خدمت خويش گيرند و آن را وسيله همراهي دلها قرار دهند و متأسفانه در اين ميدان نيز موفقيتهاي بسياري را كسب كردند تا جايي كه بسياري از امامان جمعه و جماعت را  بلندگوي فكري خويش در همراهي مردم با خود كردند از آنها بيعت گرفتند و در نهايت حاكميت كفر در دنياي اسلام عادي جلوه گر شد سرانجام واقعيت عملي زندگي مسلمانان تبديل به معجوني از فكر اسلام و كفر گرديد. نمازخوان و روزه گير به عضويت گروههاي بي دين و لائيك درآمد و به راحتي در راه اهداف حكومتهاي ملحد با افكار ضد ديني زير ماسك دروغين دفاع از آرمانهاي مردمي جان فدا كردند . مساجد به محل برگزاري مراسمات حزبي و محل تشييع جنازه كساني گرديد كه در تمام عمرشان هدفي جز ويراني فرهنگ مسجد نداشتند و روحاني مسجد نيز بر لاشه بي دينها و مفسديني كه حتي لايق به دفن در گورستان مسلمانان نيز نبودند نماز خواندند و مردم گروه گروه بر روح آن نامرحومان فاتحه نثار كردند. در همان حال  اگر ندايي مردم را از همراهي با كفر بر حذر مي داشت  به انجام يك سري شعائر دين كه توسط رهبران گروههاي حزبي و حكومتي  صورت مي گرفت استدلال و صدايش را مورد بي توجهي قرار مي دادند؛ دشمنان نيز آگاه بودند، براي فريب مردم گاه نماز مي خواند و گاه برنامه هاي كفري خويش را با قرائت قرآن آغاز مي كردند. فاجعه از همين جا شروع شد ، دشمن نتيجه زحمات و تلاشهاي ساليان دراز خويش را مشاهده مي كرد. لذا بدون هجوم نظامي دلها را تسخير خويش نموده بودند بنابر اين  آتاتورك رهبر آزادي و صدام و حافظ اسد رهبر مسلمانان براي نجات بيت المقدس شدند و كنفرانس ناكارآمد  به ظاهراسلامي  كه معجوني ناموزون از انسانهاي  با افكار ضد و نقيض و وابستگيهاي فكري متعدد بود جانشين شوراي حكومتي اسلامي شد. و مهتديها، قاسملوها، طالباني ها و بارزانيها مناديان رهايي ملتي شدند كه باني و عامل گرفتاريهاي ملي آنان  همان رهبران فكري  اعم از كمونيست يا سرمايه داري درقالبهاي متعدد ليبرالي تحت شعارهاي دروغين دمكراسي خواهي در دنيا بودند. در زير اقدام به ترجمه استفتايي از شيخ ابن باز - رحمه الله – مفتي عام مملكت عربستان سعودي كرده ايم اميد است مطالعه آن مورد استفاده و وسيله اي جهت بيداري مؤمنان واقعي گردد كه در صدد كسب توشه براي فردايي هستند كه ناگزير به آن خواهند رسيد.*وَاتَّقُوا يَوْمًا تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ *[1] «بترسيد از روزي كه به سوي خداوند برگردانيده مي شويد آنگاه به هركس به صورت كامل پاداش آنچه را انجام داده مي پردازند در حاليكه به آنها ظلم نمي شود.»

سؤال: آيا لعن حاكم عراق جايز است؟ چون بعضي از مردم مي گويند: تا زمانيكه ايشان به شهادتين اقرار و اعتراف مين مايد ما در لعن كردنش توقف مي كنيم. و آيا به طور قطعي او كافر است؟ نظر جنابعالي در مورد كسي كه او را كافر مي داند، چيست؟

جواب: او كافر است اگر چه لا اله الا الله را بر زبان راند و يا نماز به پا دارد و روزه بگيرد و تا زمانيكه از اصول و مبادي حزب بعث ملحد بيزاري ننمايد و آشكارا اعلام نكند كه از آن اصول و هر آنچه به سويش دعوت كرده توبه نموده و به سيو خداوند برگشته است حكم كفرش به حالت خويش باقي است. چون حزب بعث و بعثي بودن كفر و گمراهي است. همانگونه كه عبدالله بن ابي در حاليكه با رسول الله - صلي الله عليه و سلم- نيز نماز مي خواند و به لا اله الا الله و رسالت محمد - صلي الله عليه و سلم- نيز شهادت مي داد از كافرترين مردمان بود و اين نماز و اعتراف برايش سودي در بر نداشت و علت آن كفر و نفاقش بود بنابراين تمام كساني كه لا اله الا الله را بر زبان مي رانند ولي داراي اعتقادات كفري چون بعثيت و كمونيستي و افكار ديگر مخالف دين هستند اما اهداف دنيايي آنها را وادار به انجام نماز كرده است چنين اعمالي موجب نجاتشان از كفر نخواهد شد. چون اينكار ناشي از نفاق آنهاست و آشكار است كه عذاب منافقين شديد است همانگونه كه پروردگار متعال مي فرمايد:*إِنَّ الْمُنَافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ وَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ نَصِيرًا*[2] «منافقين در پايين ترين رتبه آتش قرار دارند و برايشان ياري دهنده اي نمي يابيد.» و به اينكه صدام مدعي مسلمان بودن و جهاد كردن شده و گفته است من مؤمن هستم او را از نفاق خارج نمي گرداند و هرگونه سود و نفع را از او منتفي مي نمايد. و براي اينكه هر ادعا كننده اي در ادعاي مسلمان و مؤمن بودن سخنش معتبر باشد بايد به صراحت نسبت به اعتقادات گذشته اش اعلان توبه كند و آن را با عمل نيز تأكيد نمايد چنانكه خداوند متعال مي فرمايد:*إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَيَّنُوا*[3] «مگر كساني كه توبه كردند و اصلاح نمودند و بيان داشتند.» بنابراين توبه كلامي و اصلاح عملي بايد همراه بيان كردن و توضيح دادن صورت گيرد كه در غير اين صورت ادعا كننده صادق و راستگو نيست كه در صورت صداقت داشتن در توبه بايستي از بعثي بودن برائت جويد و از كويت خارج شده و حقوق مظلومان را كه حق آنها را ضايع كرده باز پردازد و بازگشت و توبه اش از بعثيت و مبادي كفر و گمراهي آن را اعلان دارد و بر همه بعثيها لازم است به سوي خدا برگردند و توبه نمايند و براي اسلام گردنكجي و خضوع نمايند و در گفتار و عمل و در ظاهر و باطن به مبادي و اصول اسلام تمسك جويند و بر آن استقامت كنند و به خدا و رسولش و روز آخرت ايمان آورند و اين در صورتي است كه صادق باشند.

اما اگر خودنمايي و نفاق ورزند نه پيش خدا و نه پيش مؤمنان صالح نمي باشند. خداوند متعال مي فرمايد:*إِنَّ الْمُنَافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّارِ*[4] «منافقين در پايين ترين رتبه آتش قرار دارند.» و مي فرمايد:*وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آَمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْيَوْمِ الْآَخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِينَ (8) يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آَمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ(9) فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ (10) وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ (11) أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَكِنْ لَا يَشْعُرُونَ (12) وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آَمِنُوا كَمَا آَمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آَمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَكِنْ لَا يَعْلَمُونَ*[5] «بعضي از مردم گويند به خدا و رسولش ايمان آورديم در حاليكه آنها ايمان ندارند خداوند و مؤمنان را فريب مي دهند در حاليكه تنها خود را فريب داده اند ولي بي شعورند. دلهايشان مريض است و خداوند بر آن افزوده است و عذاب دردناكي را به سبب تكذيب كردنشان برايشان قرار داده است. هرگاه به آنها گفته شود در زمين فساد مكنيد گويند: تنها ما اهل اصلاح هستيم. آگاه باشيد تنها آنها مفسدند ولي شعور ندارند. اگر به آنها گفته شود چون بقيه مردم ايمان آوريد گويند: آيا همچون افراد سفيه ايمان آوريم در حاليكه خود سفيه هستند ولي نمي دانند.» آري حال صدام و تمام كساني كه مثل او هستند و با نيرنگ و نفاق اسلام بودن را اعلان مي دارند ولي عملاً انواع اذيت و آزار و ظلم را بر مسلمين روا مي دارند و بر اعتقادات الحادي بعثي بودن نيز ماندگارند، مي باشد.

شیخ ابن باز (رحمه الله)

[1] بقره 281

[2] نساء 145

[3] بقره 160

[4] نساء 145

[5] بقره 8-13

[6] نساء 142- 143

[7] نساء 145- 146